सामूहिक मृत्यू (कविता)

अंधाराशिवाय एकही गोष्ट मिळाली नाही,

झोपलो आम्ही छपराशिवाय

पण घेऊन पांघरूण अंगावर

आणि वाचलेला जीव

कुणीही आला नाही त्या रात्री

सांगायला आम्हाला इतरांच्या मृत्यूबद्दल.

रस्ते वाजवत राहिले शिट्ट्या

आणि रस्ते खून झालेल्यांनी खच्चून भरलेले,

आले होते ते शेजारच्या प्रदेशातून

ज्यांच्या किंकाळ्या

सुटून आल्यायत आमच्याकडे,

आम्ही पाहिलंय आणि ऐकलंयही

मेलेला माणूस हवेतून चालताना,

त्यांच्या बसलेल्या

धडकीच्या दोरीनं बांधलेला

खळखळाट खेचून घेतोय

चमकणार्‍या गवताच्या पात्यांतून,

धगधगत्या गवताच्या चटयांवरून

पडत राहिलंय सारं रस्त्यांवर,

स्त्रियांनी दिलाय जन्म

फक्त या जगाचा निरोप घेतलेल्यांना

आणि त्यानंतर आता

स्त्रिया देणार नाहीत जन्म.

- अनुवाद : रमेशचंद्र पाटकर